Binnenwereld en buitenwereld

We weten allemaal dat er een binnenwereld is en een buitenwereld. We weten ook heel goed dat het klopt dat we gedachten hebben en dat die ons helemaal in beslag kunnen nemen. We denken en denken en we weten niet eens dat dat al is wat we doen, denken. Als iemand ons dan vraagt ‘ben jij iemand die overdenkt’ dan zeggen we gelijk ‘ja’, maar tegelijk weten we totaal niet hoe we ons voelden als we denken. We kunnen ook emoties ervaren en soms zijn die zo overweldigend ook. We zijn dan boos en het put ons uit, we gaan er helemaal in op en we vergeten hoe het was om ooit niet boos te zijn. De boosheid of de emotie is dan overal. Het is steeds of het ene, of het andere, het voelt ook vaak alsof we hoppen van de ene staat naar de andere en dat vooral het denken het meest daar is. Alleen als we sporten, heel extreem kan dat gaan, tot we alles voelen in ons lichaam en het zweet ons vertelt dat we diep zijn gegaan. We zeggen dan dat we helemaal ‘vergaten’ om te denken en dat alle focus nu op ons lichaam was gericht. de momenten dat we swichen zijn niet te benoemen, als ik je vraag : ‘Wanneer heb je voor het laatst je lichaam gevoeld?’ dan ga je daarover denken en daar zit geen antwoord, tenzij het zo extreem was dat je er ooke en gedachte over had. Maar echt weten doen we niet en meest van al vergeten we waar de tijd naartoe is gevlogen. Als we echter meer bewust zouden worden van ons zelf. Kunnen observeren waar we ons bevinden en in welke staat, dan zou de tijd meer waarde krijgen, meer beleving en diepgang. Mensen zeggen dan ‘dat was intens’, en we haken af, nu gaan we rusten, het is wel geweest. Nu verdien ik wel een drankje, of een avondje uit om te vergeten. of we worden heel goed in focussen op één domein. En we vergeten het andere. de hele dag denken en werken achter een bureau maar ons niet bewust zijn van de pijn die onze nek straks hebben zal van het constante onbewuste voorovergebogen zitten. Pas als het pijn gaat doen vaak, worden we ons bewust(er) en dan nog eerder van de pijn, dan van de nek bvb die in zachte ontspannen en dus ook pijnloze staat zeker de moeite is om even bij stil te staan. Alleen gebeurd dat niet. Waarom niet? Waarom zouden we pas luisteren naar ons lichaam als het klachten vertoond. Pijn en ziekte geven vaak aanleiding om ‘stil’ te staan, en dan nog gaan we oordelen daarover of diep denken dat we slechte mensen zijn, fouten maakten, en we maken het zonodig nog erger in ons hoofd dan het al is op zichzelf. Lijden schijnt een heel sterke aantrekkingspool te zijn voor meer van dat. Negatieve gedachtes, angst en soms paniek ook, ze helpen allemaal om het lijden te voeden. En eens de reactie plaats vindt gaat het soms hard. Iedereen kent dat gevoel als hij of zij ‘snachts wakker schrikt uit een ondiepe slaap en de gedachtes op de loop gaan met ons. ken je die niet dan ben je een gelukkig persoon en heb je al een grote staat van rust gevonden in je leven of staan je die nachten nog te wachten. We komen allemaal alleen voor keuzes te staan die ons denken aanzwengelen en we hebben allemaal die ongelukjes of kwalen die ons eens we volwassen verantwoordelijken zijn, uit onze slaap houden. 

Iemand zei me ooit, ‘snachts moet je slapen…Nadat ik vertelde dat de rust van de nacht soms de enige moment van mijn dag van 24uur was dat ik de ruimte en rust vond om na te denken. Maar ze had gelijk. ‘sNachts moet je slapen. En wat als je dat niet lukt? Of je daar te veel onrust ervaart en het dus iets anders vraagt dan een wijs persoon die je de juiste raad geeft? Hoe doe je dat? Hoe ga je slapen snachts als je gedachtes razen, of je emoties door je bloed lijken te pompen. Wat als je hart je wakker maakt met een geklop dat tot in je oren suist. Het zijn signalen, het zijn uitnodigingen. Verzoeken om naar binnen te keren en je bewuster te worden van waarom de dingen gebeuren. Het zijn uitnodigingen van je systeem om je te vragen naar binnen te keren. Zachter en liefdevoller voor je zelf te zorgen. Zelfwaarde terug te vinden en die te koesteren. Alles wat je overkomt of wat je ervaart is een uitnodiging om dichterbij je zelf te geraken. Ook de pijn, de onaangename momenten en de sensaties die niet goed voelen. Ze vertellen je iets alleen heb je vaak niet geleerd te luisteren en juist te interpreteren. Je kent de taal niet en wat zeker speelt is , je interpreteert je gek. Vanuit overtuigingen dat je niet goed genoeg bent of iets zeker niet kan. Dat je geen waarde hebt of het niet verdient. Overtuigingen die vaak onbewust daar zitten, maar wel je filters zijn geworden waarmee je kijkt naar je zelf en de wereld rondom. Ze bepalen wat je ziet en wat je ziet is soms zo intens qua beleving dat je ‘vergeet’ te voelen wat er echt gebeurd en al snel aanbelandt in emotionele reacties en gedachtenloops die je weghouden van dat wat je liefst wil, namelijk rust en vrede ervaren met wie je bent en wat er is.

Wij als mensen ervaren een soort van oppervlakkige rust vaakst. Iets dat ok is wanneer je je routine hebt, je balans die je zelf hebt geïnstalleerd. Zoals opstaan om 7; koffie om te ontwaken, elke dag zus en zo, een patroon dat je volgt. de weg naar het werk of net niet, de wijze waarop je je dag indeelt. Er zal de hele dag vanalles op je afkomen om die precaire balans te verstoren. Om chaos en onrust in je leven te introduceren. En vaak lukt dat ook even, tot je weer je balans vinden kan en je weer verder gaat, vaak kom je thuis na zo een dag en heb je net een veldslag geleverd, je bent op. dan ga je sporten, je traint jezelf er door, je pept je op, terwijl wat je misschien gewoon doet is even stoppen met denken door de lichamelijke inspanning. Dan misschien nog een beloning, want je hebt het goed gedaan, wat dat dan ook moge zijn…En met wat geluk heb je voldoende rust en dingen om de volgende dag naar uit te kijken, zodat je er weer tegenaan kan om opnieuw een veldslag te leveren. Was het al maar vakantie…En ook dat vraagt voorbereiding, aanpassing en flexibiliteit. Het kan de balans verstoren en hoe vaak heb je niet voor gehad in je leven dat de beloningen die je voor jezelf voor ogen hebt, maar half zo goed voelden als toen je er aan dacht? dat wat je werkelijk beleven gaat maar een fractie is van het gevoel dat je kreeg als je er aan dacht. Hoeverre is de belofte van een geplande reis enkel daar om de balans van je dag te bewaren en die periode door te worstelen en niet een ware ontspanning en verwennerij eens de reis zich aandient? Zijn we ons daar bewust van of hollen we verder van het ene punt naar het andere en ‘vergeten’ we de hele tijd te beleven wat we doen? 

We hebben nochthans de hele weg gedachtes gehad en emoties gevoeld die komen met die gedachtes, en toch lijkt het allemaal zo weinig en hol? Of op zijn minst is de ware beleving ons totaal ontgaan. Willen we hierover praten, mensen zeggen ‘jaja ik wil ook wel minder sleur maar het is nu even zo.’ Is dat zo?  Is dat werkelijk hoe het is? Of is dat hoe wij onszelf er doorsleuren dat we dat zo onthouden? 

Ik hoor ook mensen zeggen ‘Ik heb lopen denken’...En ja, dat was vast zo…In hoeverre heeft dat denken ook effectief bijgedragen aan je beleving van die tijd dat je liep te denken? Is het niet net door enkel te denken dat we ‘vergeten’ wat we ook genieten kunnen, liefhebben, dankbaar zijn, verbondenheid en verwondering ervaren. Kan dat met denken worden ontvangen? Zelfs tijdens sex of intieme momenten zijn we vaak meer aan het denken dan werkelijk betrokken aanwezig te zijn. Soms zijn onze gedachtes ergens en dat zorgtd an dat we ‘genieten’ kunnen en dan daarna zijn we best verbaasd als we ontdekken geen echte connectie meer te voelen met onze partners. ‘Hoe was het?’ Hoe moeilijk vinden we het , over elk onderwerp, om daarop te antwoorden? Hoe gaat het? Nog zo een lastige vraag..’Nee nee, maar echt?’....

Er moet gewoon meer zijn en er moet gewoon een reden zijn dat we zo vastlopen in loops van lijden en volhouden. Er moet ook iets anders zijn dan pijn, ziekte of trauma wat ons aanzet tot dat dieper zakken en kijken naar wat er werkelijk speelt.

De grootste hiaat in ons systeem is voor mij het voelen. Voelen mankeert volledig vaak uit onze beleving. We denken dat we voelen, maar dat is dus ook denken. 

Het spijt me, maar het meeste wat gevoeld wordt in onze wereld is geen voelen. En hoe abstract die bewering ook lijkt voor je. Je weet dat als je denkt aan iets je daar een gevoel bij krijgen kan. Tegelijk is het enkel een gedachte die dat induceert of dus de aanzet gegeven heeft. Het is slechts ons denken en niet ons voelen. Die beperking en verwarring ook met de werkelijkheid is wat ons de meeste stress bezorgt. Waar we aan denken bepaald ons genot onze beleving, onze waarde, en dan krijgen we de raad positief te denken. Alleen is dat naast wijzer dan negatief denken, iets wat compleet onmogelijk blijkt te zijn om vol te houden. Alweer moeten we volhouden. Moeten is trouwens ook een woord dat in zijn beleving gekoppeld is aan denken. Moeten is ook hetzelfde als niet-mogen. En niet mogen komt vanuit een negatieve gedachteloop die altijd gekoppeld is aan de verwachtingen van de wereld waarin je leeft of bent opgegroeid. 

We moeten op tijd zijn…Is hetzelfde als we mogen niet te laat komen.

We moeten onze tanden poetsen is hetzelfde als , je tanden niet poetsen mag niet.

Zo is onze wereld opgebouwt uit moeten en verwachten, en we zijn slaaf geworden van ons eigen moeten. Niet iedereen moet trouwens dezelfde dingen. Sommige mensen moeten meer dan anderen. En als mensen die veel moeten mensen ontmoeten die minder moeten dan komt er vaak sterk oordeel naar boven, want we verwachten net als van onszelf verwacht wordt dat we al die dingen die moeten ook doen, dat ook van de ander. ook al heeft die geen flauw idee waarover we het hebben. Als jij moet bvb stil zijn als een anders preekt, dan is dat toch normaal of een minimum van respect! En als dan iemand spreekt en een ander praat er doorheen, dan krijgt die een zeer afkeurende blik van jou of je zegt het of denkt er het jouwe van. Terwijl die persoon misschien opgroeide in een groot gezin en geleerd heeft dat als je wil gehoord worden je gewoon harder moet schreeuwen dan de ander. De moeilijkste moetjes vind ik persoonlijk die die onuitgesproken zijn, en die je met het gevoel achterlaten dat je fouten maakt en je weet niet eens welke. Want niemand nam de tijd je de moetjes uit te leggen en even op de hoogte te brengen. En al zeker niet de ruimte om ze bespreekbaar te maken en open te gooien. Maar he, wat we daaraan doen in een maatschappij is de term verdraagzaamheid inroepen. We moeten verdraagzaam zijn. En wel zo lang dat volhouden tot we ergens in een extreme organistatie belanden of zelf extreem gedrag gaan willen vertonen, dan hangt het enkel af van hoe hard de balans kan doorslaan. Maar al dat moeten is iets wat in ons denken ontstaat, niets met de werkelijkheid te maken heeft. Dan wel met de controle van die werkelijkheid, ze ontvreemd ons van de wereld en onze natuurlijke staat van zijn, en ze vermoeid ons en maakt ons rebels.

De emotie die volgt op veel regeltjes en moeten, is er eentje die niet te onderschatten is. 

Dan introduceren we het woord mogen…Mogen of de woorden veranderen naar betere ik ben fan. Alleen moet je weten, dat dat niet voldoende is om uit te komen bij je zelf. Het is een aanzet tot en het laat druk van de ketel, dat wel. Als je mogen introduceert, en je moet het woord moeten door mogen leren vervangen. dan is het zeker goed te voelen wat al dat moeten ook deed met je. De T-shirt ‘moet just niks’ is zeker populair geweest een hele periode. Maar vlak er na heeft moeten zeker een comeback gemaakt. de regels vliegen ons inmiddels rond de oren. en de verwachtingen creêren burnout na burnout en geven crisissen overal. het is tegenwoordig gewoon vreemd als je geen erge dingen meemaakt in je leven. Allemaal uitnodigingen om dichterbij je ware zijn te geraken. En dus we mogen daar naar kijken, dat is zeker niet verkeerd om dat te doen. We mogen ook nu al beginnen en hoeven niet te wachten tot het onhoudbaar wordt. Hebben we dat toch gedaan, dan kan het nog steeds goed komen. Zeker en vast. Het is immers nooit te laat. Alles gebeurd altijd op tijd, en hoe kan dat. Doordat je plek van evolutie altijd mached met wie je zelf bent. En als je dichterbij je zelf komt en de puzzel van een bepaald thema in je leven valt. Althans op het niveua waar je je bevindt. Dan kan je zien hoe een bevrijding het is als je voelen kan hoe alles samenwerkt en één groot geheel vormt met jou daar als deel van. Het gaat zelfs zo ver dat je uitkomt bij het ervaren dat niet jij een deel bent van alles, alles in jouw beleving is deel van jou. En eens je dat accepteert belandt je in eenheidsbewustzijn. geen eenheidsworst, het is geen ondoorzichtige mengeling en massa. het is heel helder en open en er is heel veel ruimte. Ook in worst. 

We zijn opgebouwd uit bouwstenen, dat is chemie. Sommigen zeggen sterrenstof en dat is een hele leuke en ook ware gedachte, alleen beetje abstract, maar het bevestigd dat we deel zijn van de schepping en hier horen te zijn. Mensen die zich niet thuis voelen of er buiten denken te staan, sorry, dan bestond je niet. Onmogelijk.

Dus het is een mooie gedachte ook dat je uit sterrenstof bent gemaakt. Tegelijk is er in je lichaam, mocht je inzoomen, evenveel ruimte als in de ruimte rond onze aarde; elke bouwsteen heeft een kern en daarrond ‘vliegen’ de deeltjes die we elektronen en protonen noemen. Iets wat interessant is om te vernoemen hier is dat de deeltjes niet van plaats wisselen, dan wel verschijnen en verdwijnen. Ze flikkeren. iemand die daar meer over weten wil kan boeken over de quantumfysica raadplegen. Wat ik daar zo ontzettend interessant aan vind voor nu is dat dat flikkeren van de celmaterie werkt als een tv, je ziet het beeld en je ziet het niet en dat met zo een snelheid dat het lijkt of we er altijd zijn. Een constante, maar niets is minder waar. We zijn energie en we flikkeren, en de belangrijke vraag die ik dan benoemd wil is, waar gaan we naartoe als we verdwijnen? Er is zoo veel dat we niet weten en dat we onbeantwoord zien nog steeds. En tegelijk is deze waarheid een teken dat we ook als we verdwijnen ‘ergens ‘ zijn en dat we dus kunnen informatie halen, delen, met de plek waar we zijn als we niet hier zijn. We zijn ‘gelijktijdig’ dan zo je wil, althans voor onze draagkracht van bewustzijn, voor dat waar we bij geraken met ons zelfbesef, op verschillende plekken aanwezig. Mooier zou zijn mochten we voelen dat we dus zeker magische wezens zijn en dat ons potentieel veel wijder is dan we denken, en al zeker ons denkvermogen nog overstijgt. Om te weten wie we werkelijk zijn zullen we dan toch ons denken moeten verlaten en mogen we ons bewust worden van de vele andere delen van ons bestaan die meetellen en ook meer antwoorden bevatten dan we bedenken kunnen.

Het antwoord ligt niet in ons brein, het ligt in de ruimte in ons fysieke bestaan. Die ruimte vertelt ons dat we rust vinden in dat deel van ons dat mocht het er niet zijn het concept materie onbestaande was. Zonder de ruimte in de kamer kunnen er geen meubels waargenomen worden. zonder de ruimte in onszelf bestonden we niet en laat die ruimte nu net stukken belangrijker zijn dan wat ons drukke denken toelaat. je krijgt geen speld tussen de gedachten, althans niet als je geen getrained Yogi bent. Nochtans ligt alles wat we weten  moeten ertussen. Niet er boven op. Ons daarvan bewust worden en er contact mee maken vanuit onze focus daar te leggen. Ons verbinden met de materie van ons lichaam en nog een stap verder, met de ruimte in onszelf haalt ons weg van die drukte in ons hoofd en blijkt een groot antwoord te zijn op hoe we mogen ervaren kunnen en moeten lukken te schrappen. in deze ruimte zit heling, genezing en een eindeloze diepte aan mogelijkheden die een antwoord op alles kan zijn, en gelijktijdig de uitnodiging is in acceptatie te gaan van dat wat we niet weten en niet controleren kunnen.

Eens je contact leert maken met die ruimte en voelen gaat ipv denken, gaat er een nieuwe manier van kijken open voor je. Eentje die zorgt dat je jezelf kan worden en dichterbij je verlangens geraakt ook. Weten dat ze er is is zeker een begin, soms erover lezen en het delen is voldoende om de nodige rust te brengen die je nodig hebt om dichterbij dat wat je wil te geraken. De ruimte dus, laat ons allen bewust worden van de grootsheid die we meedragen in ons zelf. De ruimte die er is en daarop inhaken als we naar binnen keren. 

Alles is in constante beweging ook, we bestaan uit golven en we verschijnen en verdwijnen; De hele tijd. We zenden frequenties uit en die worden mede bepaald door onze stemming, onze magnetische velden, die sterker zijn naarmate we zelf uitgelijnd raken, van voeten tot hoofd en van hoofd tot voeten. dat betekent rechte rug en open hart, en dan de buik en het hoofd verbonden. Al dit zorgt voor een magnetisch veld dat gaat aantrekken en afstoten en dus zorgt wat we meemaken, doorstaan mogen, en zien verschijnen in ons veld. Niet alles is bewust en dus niet alles is onze verantwoordelijkheid, en dus de schuld en verantwoordelijkheidsvragen zijn voor mij zeer mentale, als je het over verantwoordelijkheid hebt en emotionele als je het over schuld hebt,  benaderingen van wat eigenlijk zelfliefde is. Je bent het namelijk meer dan waard om verantwoordelijkheid te nemen voor wie je bent, maar kan je dat nog niet, dan ben je je nog niet bewust van delen van je zelf, hoe je dingen veroorzaakt en aantrekt , en dus is het antwoord jezelf voldoende liefde geven, en aandacht en ook die delen exploreren gaan die onbekend en niet bewust zijn in je zelf.

Niet je verantwoordelijkheid nemen is niet iets wat je verweten krijgt en dan oplost, niet je verantwoordelijkheid nemen is een teken van niet te weten hoe daarin te geven om je zelf. Als je namelijk voldoende zelfliefde ervaart, dan wil je verantwoordelijk zijn. dan wil je zelf beslissen, dan hou je van je eigen beslissingen en dan zijn voor jou je eigen beslissingen dezelfde. dat kan betekenen hulp vragen of de expertise van iemand, maar ook dat is dan je eigen beslissing. Iemand die laat ons zeggen uittuned en het aan anderen over laat om de beslissingen te nemen ziet niet de waarde van de eigen beslissing en niet de meerwaarde die zijn of haar aandeel zou kunnen betekenen. Maar zie je de waarde van iets, dan wil je dat betrekken bij alles. Zie je je eigen waarde, dan wil je die laten schitteren en doorkomen. Niet vanuit egoïsme en niet ten koste van een ander zijn ruimte. Maar vanuit weten dat je ruimte hebt in je zelf en dat je die er helemaal mag laten zijn. Nog een fijn weetje en mooiste waarheid is dan ook, als je je ruimte inneemt, dan kan ook niemand over je grenzen gaan. Voel je dat iemand over je grens gaat, kijk dan waar je niet aanwezig was en niet jezelf voldoende waard gaf om volledig in je eigen ruimte te gaan staan. Mooi toch? Grenzen bewaken is er van uitgaan dat ze met de voeten getreden zullen worden, dat ze bewaakt moeten worden. Als je mag je ruimte innemen en van moeten dus mogen maken kan, dan hoeft het niet langer een strijd te zijn. Dan is het eerder een opgeven van de strijd met je zelf. is dit nog te abstract, dat begrijp ik dan volledig. Ik ga er nog even op door omdat het goed voelt dat even te doen.

Wat is dat je eigen ruimte innemen? Het begint echt met je bewust te worden dat je een eigen ruimte hebt. Je weet nu hoe die zich in je fysieke lichaam manifesteert. En je eigen ruimte innemen is niet iets wat je gek genoeg tov de ander doet maar wel voor je zelf. Je laat je ruimte doorkomen door ze te accepteren en er te laten zijn. Die verdraagzaamheid naar je zelf toe of liever die zelfacceptatie, heeft het in bezit nemen van je eigen ruimte tot gevolg. Anderen hebben in die zin ook hun eigen ruimte, maar je eigen ruimte hoeft niet door een ander worden ingenomen, die heeft dan weer zij of haar eigen ruimte in te nemen. Als ieder zijn eigen ruimte in zou nemen dan was het ontnemen van de ander zijn ruimte gewoon geen issue en geen aanleiding tot discussie. Je neemt dus niets af van de ander door je eigen ruimte in te nemen. Je geeft jezelf de ruimte om er helemaal te mogen zijn. dat vraagt inzicht, en eerlijkheid en dat vraagt oefening, training en ook wel durf.

Weerom niet ten opzichte van de ander, des te meer naar je zelf toe. Het is voor mensen nu gek genoeg minder dapper dan op de plek van een ander te gaan staan dan op je eigen plek te mogen staan. Je wordt dan gezien, je stelt je kwetsbaar op, je bent je zelf en je toont je zelf. Ik zeg dan ‘Hoe meer je jezelf toont hoe meer er is om van te houden’, maar we zijn niet zo zeker van dat we goed genoeg zijn, weet je nog? En die gedachten die remmen ons af. We zijn liever een ander, of bezig met de ruimte van anderen, dan dat we toegeven dat we fantastische mooie sterrenwezens zijn die helemaal mogen gezien worden…We hebben te beginnen met onszelf te zien he. Voor wie we echt zijn. daar komt dan oordeel en verwachting tussen als we dat erkennen kunnen we dat passeren naar wat echt telt binnenin. 

Lezen erover, begrijpen, delen, herhalen, het zijn allemaal tekens dat we onderweg zijn naar ons zelf. Als jij er niet al aan begonnen was, dan las je nu deze woorden niet. de dingen lopen binnen en buiten gelijk. Zo binnen , zo buiten is wat dat betekent. En soms lokt iets je en soms ben je begeestert , maat dan weet je ook, dit is al eerder begonnen, ergens onderweg. De dag dat puzzelstukjes samenvallen en inzichten doorkomen kunnen zijn altijd heel fijn. Daarna begint het verder indalen van die inzichten, je maakt ze je eigen en je leert er in ademen, er naar handelen ook. Iets doorhebben betekent niet altijd dat het lukt dat ook toe te passen. daar mag al eens wat tijd en bewustzijn over gaan.  Maar het mooie is dat eens je inzichten hebt gekregen, je hele systeem er naartoe werkt omdat het al gevoeld heeft dat het inzicht je ontspanning en zelfliefde bracht. Ons lichaam en wezen evolueert dus niet naar wat we denken over de dingen, het evolueert naar hoe iets ons laat voelen. En voelt het goed en voelen we ruimte voor wie we zijn, acceptatie, dankbaarheid bvb, dan opent de weg daarnaartoe. Als het niet lukt is dat altijd ons denken dat tussen komt en spelbreker is. We kunnen dan nu echt wel denken, waar is dat denken goed voor eigenlijk? Ik heb hier nog niet zo heel veel positiefs gehoord over dat denken. Denken is een bewaarde kopie van wat we allemaal meegemaakt hebben. Die bewaring daar zit oordeel op, ineterpretatie, en emoties dus bepalen waar en hoe we ons verleden gaan bewaren. Wat ik dus nu zeg is het weten dat wat we denken dat we hebben meegemaakt niet eens echt hoeft te zijn wat we hebben meegemaakt. Het is een imprint van onze beleving en die is afhankelijk van waar we ons bevonden in onze evolutie van bewustzijn. Dus nu kan je begrijpen waarom er evenveel belevingen en waarheden bestaan over een situatie als er mensen zijn. En ook als er perspectieven zijn. We verschuiven in onze beleving doorheen onze eigen evolutietrajecten. Soms voelen we ons klein soms weer wat groter. We leren ons dan ook bewuster worden dat onze beleving niet altijd gebeurd vanuit wie we nu zijn. Soms voelen we ons letterlijk klein worden door wat iemand zegt en dan kijken we dus ook vanuit dat perpectief. Onze reacties zijn navenant en ons oordeel er op kan enorm bezwarend zijn. We hebben deze ervaringen en ons denken ook net omdat ze een soort van roadmap samenstellen van wie we zijn, waar we staan en wat we te doen hebben om onszelf te bevrijden van dogma’s en overtuigingen, verwachtingen en eisen uit verleden die ook nu nog aanwezig kunnen zijn. Denken toont ons waar we staan en helpt ons onze angsten bloot te leggen en te erkennen wat we deden en nu kunnen doen om onszelf toen te laten overleven en hoe we nu dat kunnen achterlaten zodat we leven kunnen. Denken is een antenne ook, die we kunnen openstellen om informatie te ontvangen en om te zetten in de juiste frequenties zodat we de beste ervaringen kunnen beleven. Ruis op de radar is ruis op je antenne en wordt veroorzaakt door de verhardingen die oordeel met zich meebrengen. Waarover later zeker meer. Denken dus dat en emoties zijn een wegwijzesysteem. Ze geven aan welke onze staat van zijn is tov een situatie. Ze tonen ons waar we nog op de rem gaan staan en waar we ons denken laten meespelen in wie we willen zijn. Maar om daarbij te komen hebben we ons voelen nodig, dat is een beetje dieper dan emoties en denken, en hebben we dus ons hart nodig. Wat we denken te weten, weten we pas echt wanneer we weten met ons hart.

Een open hart is openstaan voor weten en er niet afhankelijk van zijn. We zijn dankbaar voor de rijkdom, hebben vertrouwen dat wat we krijgen perfect is afgestemd op ons. Wat louter fysisch al bewezen is, alles is in perfecte orde, samenwerkend in een trillingsveld waar alles in past en samenspeelt en werkt. En dus waarom zouden we ons daartegen verzetten en daartegenin gaan? Meegaan met de flow is kijken naar de flow binnenin en accepteren als die stropt. En durven kijken wat dan daarvan de oorzaak is. En dat je aandacht geven is je licht er op werpen, en dat in het licht zetten is het je warmte geven en het laten smelten zodat het vrij komt en weer stromen kan. Daar is denken niet voor nodig, maar een diep toelaten van aanwezigheid in je zelf. 

Zo dat is geloof ik wat ik delen wilde over gezonheid en fysiek ervaren. Eens de flow kan stromen, in je zelf, zal je merken dat je gezondheid verbetert. Ons lichaam vertelt ons zo veel over wie we zijn en waar we staan. Maar het is slechts een deel van wie we zijn. Het is het deel dat we eerst zien als we onze ogen openen, maar het is lang niet alles van ons en we hebben bewustzijn nodig om in het lichaam te gaan, focus en verbinding om daarbij te blijven. Pijn in ons lichaam is ons lichaam dat uitnodigt in die zones meer en ook dieper aanwezig te zijn. Schuld is een uitvlucht vanuit emoties en dus niet wat nodig is of helpt. Je hebt geen schuld, je hebt bewustzijn of je hebt het niet. En zelfs als we bewustzijn genereren in een thema of een bepaalde zone in ons zelf, is dat geen garantie dat we ergens flow creêren kunnen. Soms is het helemaal met al de zachtheid die we toelaten kunnen, accepteren dat het niet flowt, net zo lang als nodig is voor de flow weer op gang kan komen. Je kan die dingen niet controleren, zeker niet vanuit denken dus, je kan je enkel laten leiden door wat jij voelt dat goed en juist voelt voor jou. En daartoe je eigen ruimte innemen is zowat het mooiste wat je kan doen voor je zelf.

Je ziel is een subtiele, zeer zachte energie. wanneer we verhardingen dragen door trauma en het oordeel dat we daarrond bewaren, als pantser kan je zeggen. dan geraakt het licht van je ziel niet in je beleving op die plek. Het vraagt dan meer aandacht en heling om daar zachtheid in te brengen, waardoor de harhdheid openkomt en het licht kan doorkomen. Je kan nu terug de zachtheid en subtiliteit van je ziel ervaren en dat is enkel een gevoel van bliss. Hoe kan je dit weten? Als je twijfelt is het er nog niet. Omdat als het er is, dan weet je, en dan opent je hart voor dat deel van je zelf, en als ik zeg, je voelt je hart opengaan of openstaan, dan zal je dat voelen. En dat neemt niemand weg van je, die ervaring die heb je dan. 

Ik heb mijn hart na lange tijd voelen opengaan in het bijzijn van een man die me zeer genegen was, en dat is een gevoel waar ik nu nog spontaan van begin te glimlachen en ik hem, ook al is hij er niet om het hem te vertellen, nog steeds dankbaar voor ben. Nochthans deed ik het zelf. Het was mijn hart, en ik heb die situatie gecreëerd waardoor ik mijn hart terug kon voelen. Iets wat mijn verlangen was, mijn oprechte eerlijke echte wens, en dus gebeurde dat ook. Op naar de volgende wens dan…Want zo gaar het, we gaan van de ene droom naar de andere, ene wens na de andere zoeken we op, ene verlangen na het andere volgt mekaar. Dat zijn de doelen die we onszelf mogen stellen als we groeien gaan. Maar wees gerust we hoeven ze niet te bedenken. We mogen ze toelaten om zichtbaar te worden , dat wel. Luisteren, aanwezig zijn, accepteren en openen van ons wezen voor wie we zijn in essentie.

Sterrenstof in een prachtig schouwspel aan orde en wetten die buiten onze wil met elkaar samenwerken en leven. We zijn frequentie energie en bewustere keuzes maken, draagt bij aan ons eigen geluk. 

Het is op zich niet zo erg dat je misschien niet weet wat je wil. Maar accepteren dat je denkt dat niet te weten, is een begin. Daarna weten dat het zich tonen mag en de emoties en gedachtes die errond zitten als bescherming laten oplossen en in flow krijgen. Weten wat je wil en dan merken, dat is niet wat ik wil, wat is wat mijn ouders wilden en ik aangenomen heb van hen. Of weten wat je wil en dan merken dat je dat wil omdat je liefde en erkenning wenst van een ouder of iemand anders. Dan weer dat accepteren en volledig laten in stroming komen zodat er onder wat je werkelijk wil kan uit doorkomen. Acceptatie, ontspannen, vergeven, dankbaarheid, moedig zijn. Ruimte innemen, flow creëren door je eigen liefdevolle aanwezigheid. Focus en verbinden. Openen van je hart. Rechten van je rug. Oplijnen van je energiecentra en ademen, geef het je levensadem, dat waar je meer van wil.