We zijn nu al perfect...

Nieuwe beloofde tekst over het gegeven waarin we schijnen onszelf voorbij te lopen, overbevraging, nooit goed genoeg kunnen zijn, nochthans zijn we nu al perfect...Het systeem en hoe dat ons uitnodigt om terug naar huis te komen, naar onze harten, toch liever dichtbij onszelf te blijven. Wanneer we toelaten dat we perfect zijn is alles verder echt wel mogelijk.

_________________________

'Straffen en belonen'

Zware zin, vind je niet? Is wel iets wat we al heel lang hanteren in onze opvoeding in hoe we het leven ervaren willen. Je moet er voor werken, je moet moeite doen en dan geraak je ergens. Nog net geen bloed zweet en tranen, of wel? Tranen zeker wel, tranen van teleurstelling, van de beloning rateren, mislopen, niet krijgen, nog niet…Misschien later wel dan? Wanneer? Als ik wél goed genoeg ben…

Deze intro even eerst, omdat uiteindelijk wordt bijna elk systeem ooit met de goede bedoelingen geïnstalleerd.

We kennen het allemaal, als je eerst je huiswerk maakt of eerst de afwas doet, dan kan je straks tijd met je vrienden krijgen , dan mag je straks op de playstation. Haal je punten op school, soms is zelfs een 9 niet voldoende, je kan beter, je kan altijd beter, en die beloning? Was ze het waard? Krijg je ze ook echt? Of is het soms een wortel die een ezel voorgebonden wordt? 

Het systeem van straffen en belonen is gebaseerd op te kort, op een gemis. We willen dat de buitenwereld ons laat voelen dat we wel goed genoeg zijn, omdat we dat gevoel niet meer kunnen vinden in ons zelf, we geloven het niet echt zelf. We hebben het gevoel iets te missen en beloven onszelf en de ander een betere tijd, een beloning, iets wat je verdient hebt eerst. Alsof je nu niet al goed genoeg bent. Als je dit of dat haalt, dan gaan we straks naar een pretpark. Als je je kamer opruimt krijg je straks je cadeau. Maar, dat pretpark, dat cadeau, wat als ik dat nu sowiso zou kunnen krijgen en ik tegelijk kan leren dat mijn kamer opruimen gewoon deel van het leven is? Dat ik mezelf daarmee een cadeau doe, dat ik mijn moeder daardoor help en haar waardeer? Wat als ik als kind gewoon mag naar pretparken gaan, ook al ben ik niet geslaagd voor mijn examen? Wanneer zijn wij gaan geloven dat we eerst moeten werken om liefde, plezier, waardes te verkrijgen in het leven? Was dat niet mijn geboorterecht? Gewoon waarvoor ik het leven gekregen heb? Waarvoor ik hier ben? Of is het omdat mijn ouders geen geld hebben, mijn ouders zichzelf verloren hebben, mijn ouders afwezig waren, mijn ouders niet wisten hoe zichzelf te waarderen, dat ik dubbel zo hard werken moet als iemand die dat wel heeft gekend? Waarom is er een verschil? Logisch zeg je? Is dat zo? Is het logisch dat als je twee baby’s naast elkaar ziet, de ene meer beloond mag worden dan de ander? Wat als we een gelijke start kregen, en gewoon mochten voelen ervaren dat we goed genoeg zijn? Dat te kort een illusie is? Eentje die opgelegd is door de ander die zichzelf ook in dat systeem ervaart?

Veel vragen…Veel bedenkingen…Maar vooral ook, ja honger is een te kort, ja oorlog is een valse start, ja er is veel onbalans, en ja macht en geloven dat er niet voldoende is als we niet gaan controleren straffen en belonen is zeker ook aanwezig daar. Maar ook degene die lijkt alles te hebben zit mee in het te kort complot.

Waarom willen we mensen per se anderen opvoeden? Betuttelen? Controleren? Sturen? Zodat ze zelf daardoor de exacte bevestiging krijgen dat ze goed bezig zijn? Ik ben een goede moeder, want mijn zoon behaalde een 10/10..Wanneer is iemand goed? Goed genoeg? Waar ligt de lat? Is niet iedereen goed genoeg van bij de geboorte? Spenderen we ons leven lang aan onze kinderen laten geloven dat ze goed genoeg zijn en toch geven we ze overal de boodschap dat ze eerst iets presteren moeten voor ze beloond kunnen worden..En dan goed genoeg te zijn, voor even…

Wat als je nu al goed genoeg bent, en je die punten behaalt voor je eigen waarde? Omdat je daarmee een toekomst kopen kan en jezelf kan verrijken , al was het met een gevoel van vertrouwen over je zelf? Je talenten vieren, niet ze tegenover een lat afwegen, je eigenheid bewaren, niet ze verkopen aan een norm…

Om te weten hoe ver deze scam zich uitreikt, hoe ver terug ze ons doen en laten bepaald, moeten we bereid zijn eerlijk te kijken en verantwoordelijkheid nemen. Radicaal eerlijk worden met onszelf. Straffen en belonen heeft als ik kijk, een vaste plek aangenomen in onze maatschappij, het zelfbeeld en wie we behoren te zijn. Straffen en belonen is doorgeslopen tot bij de volwassenen nu, ze regeert het land en ze bepaald mee de wetten. Straffen en belonen is zo de norm geworden en iedereen valt ergens wel uit de boot. We verliezen onszelf, ook burn-out is een gevolg van straffen en belonen. Patronen volgen en behalen van de beloofde beloning niet zien dat we onszelf verliezen onderweg. Willen presteren, deadlines halen, zorgen dat we ergens het toch maar goed genoeg doen. Het miserabele is dat we het nooit halen, maar even, de beloning en dan hop naar het volgende doel vanuit datzelfde gevoel van te kort. De stress is onvoorstelbaar en vernietigd al wat liefde is, stroming, eerlijkheid, ontspanning, overgave, vreugde, ontvangen…en nog veel meer…

Regeringen baseren hun verdienmodel en wat mag en niet mag op straffen en belonen. Het systeem dat niet blijvend kan zijn, omdat het een systeem is en gebaseerd werd op te kort komen, maakt dat dit imploderen zal, one way or the other. Het is immers eindeloos nooit genoeg. Water staat nu al overal aan de lippen. Er is een kader nodig, wetten, om daarbinnen te functio

neren als maatschappij. Binnen dat kader evolueren we, en dan ontgroeien we die comfortzone en gaan we met zijn allen door naar een nieuw ruimer kader, en zo steeds verder. Steeds meer beseffende welke waarde en liefde we nu al in ons meedragen.

We komen niets te kort, alles is er al. Vanaf onze geboorte zijn we perfect en mogen we er helemaal zijn. Mensen mogen krijgen, ontvangen, leren dat ze goed genoeg zijn. Het leven zelf geeft voldoende uitdagingen, we hoeven er heus niets extra’s bij te verzinnen. We kunnen het aan als we geloven in onze waarde en mogen openbloeien als fantastische volwaardige wezens, die we zijn. De overvloed gaat verloren in straffen en belonen, in de kloof die dat slaat en het te kort dat we daarin ervaren dat niet bestaat maar wel in stand gehouden blijft tot we bewust worden, mogen worden van wie we werkelijk zijn. 

Al onze talenten, niet beperkt in voorwaardes en kolommen en hokjes van verwachtingen, zouden zo veel moois creëren kunnen voor ons. De wereld zou rond ipv vierkant kunnen draaien. Het ego is vierkant, de ziel is rond. 

We hebben heldere afspraken nodig, kaders om aanwezig te kunnen zijn, overeenkomsten en wetten. Zonder een ego bestaan we niet als dusdanig, ego heeft zijn waarde, alleen is het nu zo bombastisch uitvergroot door de beperkingen die we onderhouden. De overtuiging dat we eerst moeten verdienen wie we zijn is wat ons laat de bal compleet misslaan. De aarde gaan we er niet mee redden, er is enkel verval en vergissingen, leed en verdriet, teleurstelling en nooit ons doel halen. Toekomst bestaat niet, en de zoethoudertjes die de beloningen zijn redden ons niet. We moeten niet gered worden, en als we dat wel moeten is dat van de overtuiging dat we eerst moeten groeien voor we goed genoeg zijn. 

Alsof wij het beter weten dan de natuur zelf. Alsof wij iets moeten toevoegen aan de schepping, dat er nu nog niet is. We beseffen niet eens hoe arrogant we ons daarin opstellen, afscheiden ook van de rest, terwijl we overduidelijk een deel zijn van.

De controle , die gelinkt is aan angst en die we zien doordat we steeds onszelf in de toekomst projecteren, maakt dat we de essentie missen. Toekomst bestaat niet. Kom naar nu, naar hier, wees niet bang en breng je mind terug naar het nu, en ervaar vreugde van er te zijn. Je bent er al en je bent nu al goed genoeg.

‘Wanneer we beloond gaan worden en ons dus even goed genoeg voelen’ bestaat niet. Je bent er al, je bent al fantastisch, wonderbaarlijk en magisch, of je nu een 0 of een 10 haalt. Kijk naar de natuur, kijk wie je werkelijk bent. En kom ook maar los van die beperkende overtuigingen die nu overal zo bij het haar getrokken raken dat arme mensen steeds armer worden, bomen nog steeds worden gekapt, en beton nog steeds belangrijker is dan de aarde waarop we bouwen. Kijk naar hoe de nadruk ligt op ‘we halen het niet’ ipv te zien dat we er al zijn. Het wordt niet beter dan dit, we mogen starten waar we staan. Maar liever met een gevoel van waarde en besef van er is genoeg voor iedereen, wij zijn iedereen. Het is wij samen, ook degenen van wie we denken dat ze niet goed genoeg zijn en de beloning niet verdienen maken er deel van uit..

Wat we werkelijk te doen hebben is verschuiven vanuit ons hoofd naar ons hart, en niet meer vergelijken, niet meer straffen en belonen. Alle systemen, dat is mijn voorspelling, die gebaseerd zijn op deze, gaan het begeven, vroeg of laat. 

Sommige mensen halen hun tijdelijk voordeel er nog uit, sommige zijn allang uit de boot gevallen en geloven dat ze gefaald hebben, ergens onderin, ze zijn gestraft. 

De machtsverhouding die deze scam oplevert is ongezien groot in onze wereld vandaag. Ze veroorzaakt oorlogen, verdeeld mensen en gemeenschappen, gezinnen zelfs en zo ook de innerlijke mens. Alwaar het start, aanvangt, vertrekt, bepaald wordt wat er verschijnt in de wereld. In onze wereld. 

Maar in een tekst over straffen en belonen, gaat het ook niet daarover, eerst komt het besef, de bewustwording, er klopt iets niet…Ik blijf denken dat ik niet goed genoeg ben, ik blijf een onbestaande toekomst nahollen, ik blijf mezelf straffen en te kort doen…In een tekst hierover gaat het om wat een bevrijding en schoonheid er onderuit komen kan als we niet langer alles in dat licht zetten willen, willen, willen en ik vind ik vind ik vind. Wanneer degene die de straffen uitdeelt en degene die de beloning geeft zich niet langer als belangrijker beschouwt dan de andere. Wanneer deze niet langer afhankelijk is van een vierkant draaiende wereld om te bevestigen, ook jij bent goed genoeg…Daar vandaan ligt de echte nieuwe wereld aan onze voeten. Te wachten en te zijn, zich verder te ontwikkelen. Misschien haalt ze het nieuws nu slechts ivm ‘Er moet nog gewerkt worden, het moet eerst nog beter, maar hey het is al een beetje beter dan eerst’ en komt er hoop bij mensen die niets willen doen en toekijken hoe een systeem verder alles corrumpeert en in machtsverhoudingen zet. 

Ook al zie je niet dat ze er is, zie je haar niet het hoofdpunt van het nieuws behalen, de onderhandelingstafel in het parlement, in elk bedrijf…Ze is allang aanwezig en wacht op iedereen, elke verloren zoon, om terug te keren naar haar. Hoop en wachten zijn niet wat we doen moeten. Loslaten van valse overtuigingen en de macht terug in handen nemen, naar ons toektrekken, fier zijn en waardevol ervaren wie we in essentie zijn.

Tot slot.. Ieder van ons is geboren en heeft dus het recht hier te zijn, want je bent er al, je bent al geaccepteerd anders bestond je niet! Alleen hebben wij niet de ander te accepteren, enkel ons zelf. En accepteren we ons zelf niet, dan spiegelt de ander dat weer mooi terug. Omdat we hier samen zijn, en alles wat we nodig hebben er al is, in prachtige universele orde… 

Liefs…

An